JO19 krijgt loon naar werken.

Zaterdag 5 oktober is JO19 gastheer voor vv ’t Zand. Nou zijn de meeste spelers in hun carrière ooit wel eens een team van ’t Zand tegen gekomen en toch … hoe moet dit team benaderd worden? Vorige week legde mannen uit Tilburg thuis een monsterscore op de mat van maar liefst 23 doelpunten!

Betreed je die met bibberende knieën, overmatig bravoure, bluf, zelfvertrouwen, of kijk je de kat uit de boom?
Niks van dat al.
Speel je eigen spel. Geloof in eigen kunnen. Maak het af.

De eerste minuten gaan redelijk gelijk op. Door beide partijen wordt aangevallen en verdedigd om die felbegeerde openingstreffer op hun naam te schrijven. De thuispartij weet geruime tijd weerstand te bieden aan de oprukkende rode golf. Dan volgt een keihard schot, de keeper zit er bijna bij, een knal klinkt op de lat, de bal lijkt gekeerd. Er komt een re-bound aanval en alsnog (of weer?) ligt de bal in het net van de thuisploeg. 0-1. De gasten zijn blij, ze hebben toch behoorlijk lang op die goal moeten wachten, er is hier veel tegenstand. De Groen-Witte laten zich niet als makke schapen naar de slachtbank leiden.
Vanaf hier nemen zij eigenlijk min of meer de regie over en maken het de gasten knap lastig. Steeds lastiger. Keer op keer stomen ze op richting goal van ’t Zand, die kunnen niet achterover leunen.
Langs de lijn wordt een voorspelling gedaan: Die aansluitingstreffer, voor de thuisploeg, die komt er en als ze zo doorgaan wellicht nog wel meer.

De ploegen gaan de rust in met 0-1

Soms zou je een vlieg op de wand van de kleedkamer willen zijn tijdens de rust. Welke oppeppende speeches zou je dan horen?
Het fluitgeluid voor de tweede helft is amper weggestorven of er klinken oervreugde kreten uit het thuiskamp. De aansluitingstreffer is een feit. Geen gras over laten groeien, meteen actie ondernemen, je opdrachten uitvoeren.
De tegenpartij is minder blij. Er wordt al naar elkaar gemopperd.
Het spel wordt wat harder, ruwer. Luidruchtiger ook.
De aanvallen op het doel van ’t Zand worden ook meer. Komen steeds dichterbij. Een 1-1 stand kan nog alle kanten op en de thuisploeg is vastbesloten de weegschaal naar hun voordeel te laten uitslaan.

En dat gebeurt ook. Een lange solo, een mooie combi, een hard schot. 2-1.
Er zijn gastspelers bij die “not amused” zijn. De een maakt dit luidkeels duidelijk, de andere mopperend, protesterend.
Herhaalde malen heeft de scheidsrechter al te kennen gegeven niet gediend te zijn van commentaren. Bij de een beklijfd dat wel, bij de ander wat minder.
Op jacht naar een doelpunt in een alles of niets aanval komen alle spelers van ’t Zand, inclusief de keeper, naar de goal van de Groen-Witte. Zonder het door hen gewenste resultaat keert de bal weer naar de andere helft en de keeper moet een reuze spurt trekken om op tijd in de buurt van zijn doel terug te zijn om het schot te keren. Alom wederom gekrakeel.

Voetbal speel je met je voeten en de thuisploeg laat die dan ook keihard werken. Er volgt een mooi opgezette aanval en de keeper heeft het nakijken. 3-1
De goal wordt met grote vreugde bij de dug-out met de trainer en het hele team gevierd.

Daar bovenuit stijgen toch ontevreden klanken. En die blijven aanhouden. De scheidsrechter is het zat. Na de zoveelste waarschuwing: Geel. Een cynisch applaus klinkt vanaf de zijlijn. De scheids wil het best nog allemaal even opnieuw uitleggen aan de aanvoerder. Het wordt alleen nog steeds niet stil. Op deze dag van de scheidsrechter moet de scheidsrechter wel veel uit de kast trekken en herhaaldelijk op zijn strepen gaan staan. Jammer eigenlijk.

Met nog slechts een paar minuten op de klok houdt de thuisploeg de gelederen strak gesloten. Speelruimte tot de middenlijn en richting goal van de gasten. Weg die bal, de thuishelft is verboden terrein.
Ze houden stand en sluiten de wedstrijd verdient winnend af.

Wat een mooie prestatie mannen. Keihard gewerkt. Goed samen gewerkt. Voor elkaar gewerkt. Met elkaar gewerkt. 3 goals, 3 punten. Meer dan verdiend. Gefeliciteerd!